SKĄD SIĘ WZIĄŁ ADWENT?
Wszystkie niezbędne informacje, które musisz poznać (cz.2)
Skąd pochodzi adwent? Dlaczego są w nim takie, a nie inne zwyczaje? Jak wyglądał przed wiekami? Wyjaśniamy najważniejsze kwestie.
Obowiązek przestrzegania tego postu, który, choć wprowadzony niepostrzeżenie, stopniowo nabrał mocy prawa sakralnego, zaczął stawać się łagodniejszy. Czterdzieści dni od Dnia Świętego Marcina do Bożego Narodzenia zostały zmniejszone do czterech tygodni. Wiemy, że ten post po raz pierwszy zaobserwowano we Francji – stąd rozprzestrzenił się w Anglii, jak dowiadujemy się z historii Czcigodnego Bedy, potem do Włoch, jak wynika ze świadectwa Astolphusa, króla Lombardów, z roku 753, następnie do Niemiec i Hiszpanii, czego dowody można zobaczyć w naukach Dom Martene’a na temat starożytnych obrzędów Kościoła.
Pierwsze nawiązanie do Adwentu, który został zredukowany do czterech tygodni, znajdujemy w liście papieża św. Mikołaja I do Bułgarów z IX. Świadectwo dwóch pisarzy z X wieku – Ratheriusa z Werony i Abbo z Fleury, udowadnia również, że poważnie rozważana była nawet kwestia skrócenia czasu trwania Adwentu o jedną trzecią.
Praktyka Kościołów na zachodzie, po skróceniu czasu Adwentu, jak na razie słabnie, w przeciągu kilku lat zamieni post w zwyczajną abstynencję. Możemy znaleźć Sobory z XII wieku, na przykład Selingstadt z 1122 roku oraz Avranches z 1172 roku, które zdają się wymagać zachowania wstrzemięźliwości jedynie od duchownych. Sobór z Salisbury, powołany w 1281, stosował ten wymóg jedynie od mnichów.
Z drugiej strony (ponieważ cały ten temat jest bardzo skomplikowany, z pewnością ze względu na to, że nigdy nie było jednolitej praktyki w Kościele zachodnim), papież Innocenty III, w swoim liście do biskupa Bragi, wspominał zwyczaj poszczenia podczas całego Adwentu, jak zostało zaobserwowane w tamtych czasach, w Rzymie. Również Durandus w swoim Rationale divinorum officiorum, z XIII wieku, pisał, iż we Francji, post był nieprzerwanie widoczny podczas trwania Adwentu.
Pewne jest, że zwyczaj przestrzegania postu, stopniowo przestawał być praktykowany, na co wskazują działania papieża Urbana z 1362 roku, gdy usiłował on zapobiec całkowitemu obumarciu pokuty adwentowej. Nalegał, aby wszyscy klerycy, przestrzegali postu podczas Adwentu, bez włączania w to prawo innych osób – ani duchownych, ani świeckich.
Również święty Karol Borromeo dążył do przywrócenia swojego ludu z Mediolanu do ducha czasów starożytnych. W swoim czwartym Soborze nakazywał parafialnym kapłanom zachęcać wiernych, aby uczęszczali do Komunii w każdą niedzielę, a przynajmniej w czasie Wielkanocy i Adwentu.
Wreszcie papież Benedykt XIV podejmował w tym kierunku zadania, gdy arcybiskup boloński, podążając za tymi sławnymi przykładami, napisał jedenastą instytucję eklezjastyczną, aby zafascynować umysły swoich diecezjan egzaltowaną ideą, którą chrześcijanie z dawnych czasów mieli podczas świętego czasu Adwentu i by pozbyć się mylnej opinii, która przeważała w tamtych częściach – mianowicie, iż Adwent dotyczył jedynie osób duchownych, a nie świeckich.
Pokazywał im, że taka opinia, o ile nie ogranicza się do dwóch praktyk – postu oraz wstrzemięźliwości, jest, ściśle mówiąc, nieprzemyślana i haniebna, ponieważ nie można zaprzeczyć, że w prawie i zwyczajach Kościoła powszechnego istnieją specjalne praktyki, które przygotowują wiernych do wielkiej uroczystości narodzin Jezusa Chrystusa.
Kościół Grecki wciąż przestrzega postu podczas Adwentu, choć znacznie mniej rygorystycznie niż podczas Wielkiego Postu. Składa się on z czterdziestu dni, począwszy od 14 listopada, dniu uroczystości święta apostoła św. Filipa. Przez cały ten czas ludzie powstrzymują się od jedzenia mięsa, masła, mleka i jaj, ale mogą spożywać ryby, olej i wino (które są w czasie Wielkiego Postu są zabronione).
(deon.pl)