SKĄD SIĘ WZIĄŁ ADWENT?
Wszystkie niezbędne informacje, które musisz poznać
Skąd pochodzi adwent? Dlaczego są w nim takie, a nie inne zwyczaje? Jak wyglądał przed wiekami? Wyjaśniamy najważniejsze kwestie.
Nazwa Adwent pochodzi z łacińskiego słowa adventus, oznaczającego przyjście. W kościele łacińskim, odnosi się do czasu, podczas którego wierni Kościoła katolickiego przygotowują się do obchodów święta Bożego Narodzenia, rocznicy narodzin Jezusa Chrystusa. Tajemnica tego znaczącego dnia ma wszelkie prawa do bycia uhonorowaną przez modlitwę oraz akty pokuty.
W rzeczywistości nie jest jednak możliwe, żeby stwierdzić z całą pewnością, kiedy ten okres przygotowania (zaobserwowany dawno temu zanim nadano mu nazwę Adwent) został po raz pierwszy ustanowiony.
Wydaje się jednak, że jego przestrzeganie po raz pierwszy rozpoczęło się na zachodzie, ponieważ oczywiste jest, że Adwent nie mógł być postrzegany jako przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia, do czasu, kiedy święto zostało ustalone definitywnie na 25 grudnia – co nastąpiło na wschodzie dopiero pod koniec IV wieku, podczas gdy Kościół Rzymski ustanowił tą uroczystość tego dnia dużo wcześniej.
Musimy spojrzeć na Adwent z dwóch różnych perspektyw. Z jednej strony jest to czas przygotowania na narodziny naszego Zbawiciela, poprzez akty pokutne, z drugiej – to seria obchodów kościelnych sprawowanych w tym samym celu.
Już w V wieku odnajdujemy obyczaj zwracania się do ludu, aby przygotować ich na święta Bożego Narodzenia. Mamy dwa kazania św. Maksyma z Turynu na ten temat, nie wspominając o kilku innych, które dawniej były przypisywane św. Ambrożemu i św. Augustynowi, ale prawdopodobnie napisane zostały przez św. Cezarego z Arles.
Jeśli te dokumenty nie mówią nam, jak wyglądał czas trwania i jakie czynności były wykonywane podczas tego wyjątkowego okresu, przynajmniej pokazują jak długowiekowa była praktyka rozróżniania Adwentu poprzez specjalne kazania.
Święty Iwo z Chartresu, święty Bernard i kilku innych lekarzy z XI i XII wieku pozostawili nam zbiór kazań Adventus Domini, zupełnie różnych od ich niedzielnych homilii w Ewangeliach z tamtego okresu. W kapitularzu Karola Zuchwałego, z 846 roku, biskupi napominają księcia, aby nie odwoływał ich z Kościołów podczas Wielkiego Postu lub Adwentu, pod pretekstem spraw państwa lub potrzeb wojska, mając na uwadze, że czekają ich specjalne obowiązki do wypełnienia, a zwłaszcza obowiązek nauczania podczas tych świąt.
Najstarszym dokumentem, w którym wspomniany wyraźnie jest czas i wykonywane czynności podczas Adwentu, jest fragment drugiej księgi Historii Franków, napisanej przez świętego Grzegorza z Tours. Autor wspomina tam, święty Perpet, jeden z jego poprzedników, około roku 480, zarządził post trzy razy w tygodniu, od postu świętego Marcina do czasu świąt Bożego Narodzenia.
Następnie znajdujemy dziewiąty kanon pierwszego Soboru w Macon, który odbył się w 582 roku. Podczas odbywających się na nim obrad zarządzono, że w tym samym przedziale, pomiędzy dniem świętego Marcina i Bożym Narodzeniem – poniedziałki, środy i piątki, mają być dniami postnymi, a Ofiara powinna być celebrowana zgodnie z obrzędem wielkopostnym.
Przed kilkoma laty, a mianowicie w 567 roku, drugi Sobór w Tours nakazał pościć mnichom od początku grudnia do Bożego Narodzenia. Ta praktyka pokuty wkrótce rozszerzyła się na całe czterdzieści dni, obowiązując również ludzi świeckich. Powszechnie nazywa się ją Postem Świętego Marcina. Kapitularz króla Karola Wielkiego, zapisany w sześciu księgach, nie pozostawia w tej kwestii żadnych wątpliwości, a Hraban Maur w drugiej księdze De institutione clericorum daje świadectwo swoich praktyk religijnych. Z okazji święta św. Marcina odbywały się najpierw specjalne uroczystości.
(cdn.)
(deon.pl)